De No-riskpolis: Succes met een risico.
Vorige week is door Wij Willem-Alexander, bij de gratie Gods, het ‘Tijdelijk besluit experiment vervroegde inzet no-riskpolis Ziektewet’ gepubliceerd. De aanleiding voor dit besluit is een aanbeveling van de werkgroep Kanker & Werk. De werkgroep heeft aangegeven dat het moeilijk is voor (ex-)kankerpatiënten die geen werkgever meer hebben om weer werk te vinden bij een andere werkgever. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren omdat hun tijdelijke contract is geëindigd tijdens hun ziekteperiode.
Om de arbeidsmarktpositie van deze mensen te verbeteren, heeft de werkgroep voorgesteld om voor hen een no-riskpolis in het leven te roepen. De werkgroep veronderstelt dat, door het wegnemen van het risico (van loondoorbetaling bij ziekte) bij de werkgever, de kans op het verkrijgen van werk voor deze personen wordt vergroot; potentiële werkgevers zouden hierdoor over de streep worden getrokken om een dienstverband met hen aan te gaan. Bij een no-riskpolis betaalt UWV immers het ziekengeld. Hierdoor wordt de werkgever financieel gecompenseerd voor zijn financiële lasten ingeval van ziekte van zijn werknemer.
Een hartstikke mooi eerste succes voor de werkgroep en haar deelnemers zoals bijvoorbeeld Isabelle Lebrocquy, die zich met haar Social Enterprise merk oPuce al jaar en dag inzet om mensen die zijn genezen van kanker weer aan een volwaardige baan te helpen.
‘Ieder nadeel heeft zijn voordeel’ zei de Messias (JC) ooit, maar dit voordeel heeft ook een nadeel. De no-riskpolis brengt namelijk het risico met zich mee dat het bestaande stigma bij werkgevers en instanties, dat mensen die zijn genezen van kanker een groter risico lopen om weer ziek te worden, bevestigd of zelfs versterkt wordt.
En laat dit stigma nou precies de oorzaak van het probleem zijn.
Dit stigma is namelijk volledig onterecht. Mensen die zijn genezen van kanker hebben net zoveel kans om ziek te worden, als iedere andere medewerker en kandidaat op de arbeidsmarkt. Zoals ze net zo veel kans hebben om onder de tram te lopen, van de trap te vallen of in een lawine terecht te komen. Als ze tenminste kunnen skiën.
Mensen die zijn genezen van kanker, zijn ook niet vaker ziek, zwak en misselijk dan andere medewerkers. Sterker nog ze zijn vaak extra veerkrachtig en super gemotiveerd. Blij dat ze een tweede kans hebben gekregen. Blij dat ze weer kunnen werken. Die piepen niet bij ieder pijntje of ongemak. Die rennen niet bij een beetje extra werkdruk uit voorzorg naar de Arbo-arts. Want ze zijn gewend om door te zetten. Opgeven was en is nog steeds geen optie. Ik heb het zelf mogen zien bij mijn eigen vader, die vandaag 7 jaar geleden is overleden, maar die meer dan 20 jaar terug al werd geopereerd aan darmkanker en na een voorspoedig herstel zijn werk weer met extra veel spirit en kracht oppakte.
Mensen die zijn genezen van kanker verdienen gelijkwaardige kansen op de arbeidsmarkt. Ze vormen geen extra risico, maar ze zijn juist doordat wat ze hebben meegemaakt, vaak een aanwinst voor een organisatie. Omdat ze naast hun bestaande kwalificaties nog iets extra’s meebrengen.
Daarom is het fantastisch dat Isabelle en vele anderen met haar, zich hiervoor blijven inzetten.
Oh ja,
En die no-riskpolissen…..
Het is goed en fijn dat ze er zijn.
Maar ze zouden natuurlijk niet nodig moeten zijn!
3-03-2017 AK
